Mossegalapoma i "Fet amb Mac"

Tinc tarda lliure i m'assec davant el meu PC a fer el manta. Acabo de dinar i em poso còmode per pair el plataràs que he engolit pocs minuts abans.
Obro el Windows Live Messenger (Com odio aquest programa, si algú coneix algun substitut per Güindows, que sigui, al menys una mica més fiable... que m'ho faci saber) i faig un repàs als contactes connectats.

Veig un munt de gent amb nicks horteres, plens de colorets i majúscules mal col·locades.
Però, entre la munió d'hormones amb potes i canis sense remei trobo un contacte amb un sobrenom auster, sec, i directe. "Arnau"
Tot i que no és difícil trobar-lo, penso. Un nom tan curt destaca molt.
Aquest tal Arnau, que, per coincidències de la vida, és de mateixa mare i de mateix pare que un servidor, sempre es pot trobar connectat. Però no sempre es pot parlar amb ell.

Una de les coses bones que té el meu germà és, sens dubte, que si pot prescindir de quelcom, ho fa.
I si pot prescindir de tancar programes i deixar-los oberts, ho fa.
Però, a mida que un es fixa amb quan parla (està davant l'ordinador) i quan no (està AFK o passa de tu). I veu que, els pràctics "estados" del Mesenller, canvien segons l'estat en que es troba ell.
"Inactivo" és l'eufemisme que fa servir dit Mesenller per dir "NO HI ÉS".

Però aquesta tarda... Aquesta tarda era diferent. Aquesta tarda el meu Messenller no discriminava estats, el ninotet senzill que precedeix a l' "Arnau" no estava tapat per cap senyal extranya.

Quasibé amb llàgrimes als ulls, exclamo: - ESTÀ CONNECTAAAAAAAAAAT!!
I el gos, que jeia darrere meu, lànguid, fa un salt i borda, alegre.
Els meus dits van lents, sembla que passin molts minuts, fins que el cursor arriba fins a l' "Arnau". Quan arriba, per fi, dos clics fugaços fan que una finestra de color blau pastèl s'obri davant meu:

Kekos dice:
holaaaaaaap
Arnau dice:
q paxa neng
Kekos dice:
aquí, avorrit...
Arnau dice:
nen! q ja saps que surts a mossegalapoma?
Kekos dice:
what? Oo
Arnau dice:
Kekos dice:
ai cony, no ho havia ni vist, què guay!

I aquesta és la història de com me n'he adonat de que el meu blog surt en una de les pàgines més visitades de Mac en català. Aprofito per agrair a tot Mossegalapoma el detall d' incluir-me a "Fet amb Mac". Mossegalapoma és una gran web, en català, on expliquen detalladament i de forma amena, moltes curiositats i coses que cal saber sobre Mac, i Apple en general. Feu una gran labor, nois, seguiu així!



P.D.: Sento haver posat un text tant dens en una entrada que, en arrel, hauria d'haver esdevingut senzilla, però... Què n'és, de divertit, explicar les coses més banals del món exagerant d'aquesta manera...!

MERIDIAAAAAM MERIDIAAAAAM

MERIDIAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM
MERIDIAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM!



Esto es un Post-Meridiam

Pensar es para tontos

Lo dicho, pensar es para tontos.

Un astuto lector (posiblemente inexistente y totalmente imaginario) preguntará… ¿En qué se basa usted, respetable bloggero, para escribir tal atrevida afirmación?

Y yo, educadamente, disertaré sobre mis reflexiones altamente reflexivas y reflexiviformes.

Sonaría algo así como…

Siempre he creído que pensar es para tontos.

¿Acaso a una persona lista le gusta lastimarse a sí misma por propia decisión? No creo (no entraré, tampoco, en temas de masoquismo, eso no me incumbe ni me incluye).

He llegado a la conclusión de que el Ser Pensante (y tomo prestado el término de Pensamientos ParaLelos), da demasiadas vueltas a los problemas.

Los problemas se alimentan de los pensamientos, al igual que los PPL, y por tanto, causan muchos problemas al Ser Pensante.

Cuando un problema se ha alimentado lo suficiente de las cavilaciones del Ser Pensante, éste acaba por pensar puras, reales y auténticas ESTUPIDECES. Las cuales no hacen más que dañar al Ser Pensante.

Por tanto, pensar es para tontos.

Creatividad con programas colgados

No adoro Windows.
No me gusta Windows.
Me desagrada Windows.
Odio Windows.
Pero si tuviera que buscar razones para amar Windows, en la que me basaría sería ésta:



No os ha pasado nunca que cuando se cuelga un programa se puede usar lo que ocupaba la ventana de dicho programa como lienzo?
A mí sí. Y no me es algo fuera de lo común.
Aún que esté acostumbrado a ello, no me he puesto seriamente a CREAR con este sinfín de posibilidades en forma de... de... error de programación del peor sistema operativo no operativo del mercado.
Ah, no, el peor no, me olvidaba de Windows Vista.
Algún día habrá exposiciones virtuales de este arte aún por explotar.
Estoy seguro.

PD: He escrito la entrada con el programa colgado. Y siento en el alma admitir que es iTunes.

El nacionalismo se cura viajando

Y con nacionalismo no me refiero sólo al nacionalismo catalán.
Extiendo mi post hasta todos los nacionalismos existentes en esta nacionalizada sociedad.

Hace unos años, incluso podría decirse que hace meses, yo era de un nacionalista subido. Pero vi la luz. Y desde ese día de iluminación voy en contra de los países, tal y como los conocemos ahora, con fronteras que no defienden más que la confrontación entre los dos lados.

Quizá al ir en contra de la división de territorio fronterizo voy en contra de la civilización y la sociedad humana... aunque... bueno, soñar es gratis. Y fácil, sobretodo, fácil.

Aquí un vídeo que no habla de las naciones, sino de las ideologías racistas. Aunque puede aplicarse a todo.


Ojo de gato


Una Luna llena y enorme se abre paso en las tinieblas de una noche sin estrellas.
Como un ojo de gato que vigila su entorno, tranquilo, paciente.
Estoy caminando bajo el manto húmedo de una lluvia tranquila, paciente.
Las pequeñas gotas de agua se abalanzan sobre mí, en un acto suicida, para acabar desgranándose y empapando mi ropa y mi oscuro cabello. Y empapado camino sin rumbo, en una de tantas ciudades que he visitado.
Camino en una ciudad desconocido, con la única compañía de la Luna.
Ella nunca me ha dejado. Las personas son tan efímeras... y, en cambio, mirando la Luna, veo la eternidad, fluyendo dentro de mí.
Soy como la Luna, imperecedero, y eterno...
Mil años de penumbra me siguen, y aún sigo en este mundo de mortales.
Mortales que perecen, mirándome, con envidia.
¿Pero no es la envidia lo que siento yo?
La eternidad no es algo ideado para las personas. Cada minuto, cada hora de mi vida, deseo poder quedarme dormido para siempre, poder descansar de este mundo de infelicidades, muerte, odio.
Poder morir en paz es lo que envidio a los mortales. No quiero ver morir a nadie más a mis brazos, no quiero sobrevivir a mis hijos, ni a mis nietos, ni a mis bisnietos. Y, sin embargo, no puedo morir.
La Luna es lo único que consigue tranquilizarme, eterna, inmortal.

Como un ojo de gato que vigila mis pasos, tranquilo, paciente.


PD: Para que después digan que la prosa no es poética. ¡JA!

ME ZANJRAN LOS HOJOSSS!!!!!111

O bien MA SUR SANJ DALS HUYS!!!!11... Como volgueu.
Esta serà la secció que quiero fer cada un tiempo.
Será bilingüe, porque tots la podáis entendre.
Se colgaran frases o paraules escritas en exàmens, redacciones o lo que sigui.
Hoy començarem amb estas: una falta de desconeixement de les preposiciones i una substitució de sinónimos:

  • Estava fent la cuina m'entres veia la televisió. (Segon significat amb fàcils malinterpretacions inclòs en un exàmen de CATALÀ)
  • "Ser un ancià", cambiat per "Estar angoixat". El sentido de aquesta substitució es una mica retorçat: Si le posem un acento andalú sona quelcom así: "Ansiao". Por lo tant, amb una mente con un alt grau de procesamiento, "Ansiao" queda substituït per "Angoixat".
TOMA YA.
Un otro dia, més.

Dicho lo más importante, aquí la presentación

Siempre quise tener un blog (carita iluminada), empecé con Pensamientos ParaLelos, un blog que creé con gran entusiasmo y un título del que aún estoy orgulloso, pero todo quedó ahí, en lo que hay, 2 míseras entradas.
Quizá lo reflote algún día... No creo.
Pues bien, como iba diciendo, ese blog no me llenó espiritualmente, ya que el tema era algo ajustado y no solía estar muy lúcido cuando estaba delante de la pantalla, por lo cual terminé sin más Pensamientos ParaLelos...
Y AQUÍ ESTOY, inaugurando un blog que muy poca gente leerá y los que lo hagan no darán acto de preséncia ni de interés, y olvidarán mi nombre y el de mi blog en pocos minutos, incluso segundos.
Pero me da igual, melasuda, me es indiferente, yo escribiré lo que me salga de los cojones me venga en gana, y me quedaré más ancho que largo.
Empiezo el proyecto, NO ME GUSTA LA VERDURA.

No me gusta la verdura

¡Mamá, no me gusta la verdura!
Creative Commons License
obra de http://nomegustalaverdura.blogspot.com/ està subjecta a una llicència de Reconeixement-No comercial-Compartir Igual 3.0 Espanya de Creative Commons